zaterdag 22 februari 2014

Sochi 2014

Lieve iedereen,

Hoewel ik weet dat ik u nog enkele artikelen verschuldigd ben in de reeks over mijn reis door Rusland, zou ik u nu toch graag even uitweiden over een ander klein tot middelgroot avontuur dat ik kortgeleden heb ondernomen. Indien u dit niet zint kan u zich in de nabije toekomst opnieuw tot deze webpagina wenden, waar dan ongetwijfeld een artikel over de prachtige stad Jekaterinburg op u zal staan wachten.

Ik ga er vanuit dat u een intelligent en leergierig persoon bent, lieve lezer, met een meer dan ruime interesse in de gebeurtenissen die dagelijks, wekelijks, of in dit geval vierjaarlijks plaatsvinden op deze aardkloot; u bent er, met andere woorden, ongetwijfeld van op de hoogte dat dit jaar de Olympische Winterspelen plaatsvonden in de Russische badstad Sochi, een plaatsje gelegen zowel aan de Zwarte Zee als aan de Kaukasus – de thuisbasis voor de hoogste berg van geografisch Europa – en daarmee uitermate geschikt om deze Spelen te ontvangen.

Onzin, lieve lezer. Met temperaturen rond de 20 graden in februari is deze mooie stad uitermate ongeschikt om de Winterspelen te organiseren. Er wordt echter gefluisterd dat de Russische president Putin er al eens graag zijn welverdiende vakantie komt vieren. Ook zouden er enkele flinke sommen geld van eigenaar zijn gewisseld tijdens het keuzeproces betreffende het vinden van een geschikte stad voor de Spelen. Ook met de mensenrechten zat het niet helemaal snor, in Sochi in het bijzonder en Rusland in het algemeen. Het verbaast u niet, lieve, ontwikkelde lezer, dat er aan dit hele circus een bepaald kwalijk geurtje zit.

Met deze redenering in het achterhoofd stapte ik, goed voorbereid, het vliegtuig op. Aan dit welriekende feest gaat namelijk een hele administratieve mallemolen vooraf. Terroristische aanslagen zijn nefast voor de sfeer en sportiviteit en dus dient de identiteit van alle aanwezigen op voorhand gekend zijn. Kwestie van explosieve en andere verrassingen te voorkomen. Dit verklaart de idiote plastieken toeschouwerskaart die elke enthousiasteling daar in Sochi rond z’n idiote nek had hangen.  


Het eerste dat ik zag, turend door het kleine vliegtuigraampje, was de zee. Herleest u even mijn eerste artikel over Jaroslavl’ om te weten te komen wat de Volga met me deed. U kan zich voorstellen wat voor effect de Zwarte Zee op mijn door Moskou fijngeknepen zieltje had. Toen kwamen de bergen. Nu moet ik eerlijk toegeven dat ik nog nooit echte bergen had gezien. En dan maakt de mythische Kaukasus een diepe indruk.

En toen zag ik dit:


Tja, welkom in Sochi.

Vervolgens gebeurde er iets geks. Mijn baggage kwam als laatste van de band gerold en de hal van de luchthaven van Sochi (zelfs na de verbouwingen nog niet voorzien op zo’n toestroom van vluchten uit de hoofdsteden vol bemiddelde Russen en enthousiaste buitenlanders) was nagenoeg leeg.

Op de oncomfortabele plastic stoel naast me lag een iPad. Er was niemand in de buurt. U moet weten dat de gedachte om zulk een duur object van iemand anders weg te nemen mij absurd toeschijnt. Dit komt niet in mij op. Ik begaf me met de iPad naar de balie waar met een bordje “Lost&found” stond aangegeven. Vanzelfsprekend sprak de dame geen Engels. Ze voerde me mee naar een klein achterkamertje waar ze me streng toesprak dat: “Ik het me niet in mijn hoofd moest halen zoiets te stelen.” Ik tekende een document en verliet de luchthaven met het knagende gevoel in mijn maag dat ik iets verkeerd had gedaan. Ik kon niet bedenken wat. De vriendelijke dame extra werk bezorgen?

De gratis trein voerde ons in een gezapig tempo van de het treinstationnetje aan de luchthaven – opgetrokken voor de gelegenheid en bewaakt door een heuse kozak – naar het centrum van Sochi.



Het mag gezegd worden dat dit stadje voorwaar charmant is en doet denken aan Zuid-Europa. De prettige vakantiesfeer werd enigszins bedorven door de hierboven reeds beschreven rijke Russen en enthousiaste buitenlanders, olympische outfits aan, plastic identiteitsbewijs wapperend rond de nek. Luide muziek, vrolijke vrijwilligers en oer-Russische bewaking maakten het plaatje compleet.

Zonder veel moeite vonden we ons hostel (na een stevige omweg te hebben gemaakt, dat dan weer wel), dat er precies uitzag zoals op de foto’s: kleurrijk, gezellig, kleinschalig.

Dit fraaie hostel bleek een taalcentrum te zijn en we werden per knaloranje sportauto – geen leugen- naar het eigenlijke hostel gebracht. Dit hostel bleek eveneens voor de gelegenheid opgericht te zijn en was nog niet helemaal klaar om gasten te kunnen ontvangen. U heeft ongetwijfeld gehoord van de tientallen journalisten die in erbarmelijke omstandigheden terechtkwamen en hun leed op allerhande sociale netwerksites deelden? Wel, in een gelijkaardige situatie kwamen we terecht. Maar dan zonder de sociale media. Het hostel bleek een stuk minder kleinschalig dan gedacht en scheen slechts over één douche te beschikken (de andere drie waren nog in aanbouw). De douche beschikte dan weer niet over warm water. Ik liet het niet aan mijn hart komen en besloot mijn haar te gaan wassen, dat moet af en toe ook gebeuren, weet u wel. Viel, net toen ik met mijn haar vol sop zat, de douchekop uit. Waterboarden, kent u dat? Gaat u eens twee minuten op u knieën onder een stroom ijskoud water zitten. Dichterbij komt u hopelijk nooit.

Maar niet getreurd, lieve lezer. Wij trokken de stad in.

Enkele sfeerbeelden:







De volgende dag trokken we naar het Olympisch Park, met een lange tussenstop in Adler. We maakten het ons gemakkelijk op een halfverlaten strandje aan het treinstation, dat we slechts kozen te verlaten toen een lichte honger zich van ons meester begon te maken.



We genoten van de zon (ik verbrandde licht), bouwden bouwsels met stenen en observeerden een samenscholing Russische vrijwilligers die zich tijdens hun pauze te buiten gingen aan zich schaamteloos Russisch –lees: een tikje onbezonnen- gedragen.




Na onze honger gestild te hebben met enige ‘verse’ pasteitjes zetten we onze tocht richting Olympisch Park verder per bus. Geen aanrader. Blijkbaar hebben ze ook in Adler verkeer. Gelukkig waren we ruim op tijd vertrokken.

Het Olympisch Park zelf is behoorlijk indrukwekkend. Voor mijn medeleuvenaars: het heeft volgens mij dezelfde diameter als Leuven centrum. De niet-Leuvense lezers moeten het daar ook maar mee doen. Het Olympisch Park is in elk geval erg groot.

Enkele foto’s:






We waren naar Sochi afgezakt om de finale van het dames ijshockey te zien (Canada – VS) en hoewel ik ‘sport kijken’ niet bepaald een hobby van me zou noemen, vond ik dit hele gebeuren toch heel –euh- indrukwekkend is geloof ik het juiste woord.

U kan de wedstrijd ongetwijfeld wel herbekijken, misschien ziet u me wel ergens zitten. Het was in ieder geval erg spannend. Canada won. Iets dat me erg verblijdde, sinds mijn reisgenote trots inwoner van Canada was.  




De volgende ochtend was het tijd om koers te zetten naar de luchthaven. Hoewel ik erg genoten heb van de wedstrijd, van de zon, de warmte en van Sochi zelf, moet ik eerlijk toegeven dat ik na drie dagen zwaar genoeg had van alle felle kleuren, het enthousiasme, de religieuze Amerikanen die je bij MacDonalds een bijbels geïnspireerde pin toestoppen, de overdreven (?) bewaking…

Laat mij maar weer lekker terugkeren naar de veilige, grijze, anonieme, deprimerende hoofdstad.

Veel liefs uit Moskou,


Malaika

vrijdag 7 februari 2014

Perm'

"That which for nearly a year had been Vronsky's sole and exclusive desire, supplanting all his former desire: that which for Anna had been an impossible, dreadful, but all the more bewitching dream of happiness, had come to pass. Pale, with trembling lower jaw, he stood over her, entreating her to be calm, himself not knowing why or how."
-Lev Tol'stoy 
Anna Karenina

Lieve iedereen,

Enkele dagen geleden kwam ik, na een dolle treinrit die volledig bestond uit een stevige Russische Nobelprijswinnaar, een oerdegelijke nachtrust en besneeuwd naaldwoud en die ik reeds eerder voor u beschreven heb, in de miljoenenstad Perm', aan de voet van de Oeral', het gebergte dat Europees Rusland van Azië scheidt, aan. 

Ik bevind me momenteel in station Perm' II, wachtend op de trein die me verder zal brengen op mijn pad richting Siberië. Dit biedt me de gelegenheid om terug te blikken op de voorbije dagen.

In hostel "P", voorlopig het enige hostel in de stad en dientengevolge gevuld met Russische mannen die eenzelfde geur verspreiden die me ook in de trein hierheen enigszins hinderde en die het kennelijk geen probleem vinden half ontbloot in de keuken te verschijnen, ontmoeten we Janna, een jonge, enthousiaste spraakwaterval met reisheimwee. Zij lijkt danig onder de indruk van ons en vraagt ons het hemd van het lijf (dat schijnt hier zo de gewoonte te zijn) over de indrukken die we krijgen van Rusland in het algemeen en Perm' in het bijzonder. 

Het antwoord op deze vraag lijkt, hoewel mijzelf volkomen duidelijk, onbegrijpelijk voor Russen en voor zij die niet bekend zijn met dit impressionante land.

Rusland, elke Russische stad die ik bezoek en elk Russisch dorp dat voorbij glijdt langs de bedampte raampjes van de treinwagon, elke Lada zie zich verbazingwekkend genoeg blijft voortbewegen, elk standbeeld van Lenin , de grote communistische leider, elke in bont gehulde babushka, elke gigantische boulevard die heel Vlaanderen zou kunnen doorkruisen, alles is verdorie zo ongelofelijk Russisch!



Wanneer Rusland voor u slechts een vaag begrip is heeft u ongetwijfeld geen enkel idee van wat ik precies bedoel en wanneer u zelf Russisch bent gieren begrippen als "domme buitenlander" u nu waarschijnlijk door het brein.

Ik kan voor u enkel zo accuraat mogelijk mijn indrukken beschrijven.

Veel liefs uit Perm'

Malaika