Jaroslavl'

Lieve iedereen,

Kortgeleden ben ik teruggekeerd van een reis door Rusland, die me van de hoofdstad van de Federatie per trein naar de Oeral en Siberië heeft gevoerd en vervolgens per vliegtuig weer thuis (lees: in Moskou) heeft doen belanden.

Graag had ik via deze weg meegedeeld wat zich tijdens deze trip, die ik overigens heb ondernomen met in Finland geboren, maar in Schotland woonachtige vriendin S., heeft voorgedaan.

De lange tocht naar Siberië begon ’s ochtends vroeg met een korte treinrit van zo’n drie uur, van Moskou naar Jaroslavl’, een naar Russische normen kleine stad van zo’n 600 000 inwoners, gelegen op zo’n 250km van de hoofdstad. De oplettende lezer weet dat dit niet mijn eerste bezoek was aan deze aan de oevers van de Volga gebouwde stad, en dus verliep de eerste etappe van onze reis op het vlak van organisatie en oriëntatie betrekkelijk eenvoudig.

Mijn eerste bezoek aan Jaroslavl associeer ik als vanzelf met mijn eerste Russische sneeuwval, maar, lieve lezer, ik beloof u plechtig dat ik het nog nooit, maar werkelijk nog nooit, zo enorm koud heb gehad als die eerste dag van onze reis, daar, aan de oevers van de Volga.

Jaroslavl is een prachtig klein stadje, volgebouwd met kerkjes, schilderachtige paviljoentjes en souvenirmarktjes, maar alle lust tot slenteren verging ons toen de vochtige kilte onze donzen jassen penetreerde en onze spieren verkilde.

Verkleumd slenterden we van koffiehuis naar kerk, om ’s avonds, met een zucht van verlichting, onder onze warme dekens te kruipen.

De volgende dag klaarde het op en verschenen de in bont gehulde inwoners, die zich eerder angstvallig in hun huizen verborgen hadden gehouden, in het straatbeeld van hun stad en werd het wit van de sneeuw gebroken door het blauw van de lucht en het donkerbruin,  oranjerood en helderwit van de bontjassen- en mutsen die de Russen tegen de kou moesten beschermen.

Wij kuierden nog wat rond en trachtten ons voor te bereiden op de treinrit die ons te wachten stond.

Veel liefs uit Moskou,

Malaika