maandag 14 oktober 2013

Herfst.

Lieve iedereen,

Eindelijk is het zover. Toen de eerste momenten van vorst aanbraken en een laagje sneeuwwitte hagel de grond bedekte zonk de moed eenieder in de schoenen. Seizoenen dienen niet overgeslagen te worden. De warme, brandende zomer dient niet naadloos over te gaan in een winter van kilte, sneeuw en ijs. Dit veroorzaakt onrust in de geesten van de mensen en maakt een kille, grijze stad nog killer en grauwer.

De Russische weergoden blijken even wispelturig als hun Belgische broeders. De zon scheen. Het weinige groen veranderde in een onwaarschijnlijk pallet van geel, oranje, rood. Er viel de laatste dagen zowaar herfst te bespeuren in de straten van Moskou en de harten van haar inwoners.

Lieve lezers, vandaag wens ik u niet lastig te vallen met ellenlange verhalen over Russen van allerlei pluimage of met ingewikkelde vraagstukken over interieurdecoratie, maar met enkele beelden van intens geluk, zoals die enkel voor de inwoners van miljoenensteden te begrijpen zijn.

Volgende beelden vinden hun oorsprong in het Novodevitsji-klooster en achterliggend kerkhof:
















Wanneer u, lieve lezer, zich in een land bevindt waar een gebrek aan zon en kleur u toeschijnt als onmogelijk, dan begrijpt u waarschijnlijk niet hoe ik -en de rest van Moskou met mij- mij voelde toen ik mijn ogen opende en een stralende zon mij tegemoet scheen. Deze afbeeldingen zeggen u misschien niet veel. Voor de minder gefortuneerde lezer: ik hoop dat u ervan genoten hebt.

Veel liefs uit Moskou,

Malaika

woensdag 2 oktober 2013

Herkenning: een verhaal over hoop

Lieve iedereen,

Zoals ik reeds eerder wist te vermelden bewegen Russinnen zich voort op het hoogst mogelijke schoeisel dat ze kunnen vinden in deze van schoenwinkels overstromende stad. Hoewel dit me gewoonlijk bevreemdend toeschijnt dien ik te melden dat deze opmerkelijke gewoonte kortgeleden tot een zeldzaam moment van herkenning heeft geleid.

Ik was enkele broodnodige boodschappen aan het doen - u weet wel: harige pantoffels, wollen sokken en dergelijke (het wordt hier intussen behoorlijk koud moet u weten), toen ik op mijn pad gehinderd werd door een bloedmooie Russische deerne die zich gracieus, maar tergend langzaam voortbewoog. In mijn zoektocht naar de perfecte pantoffels sloeg ik verder geen acht op dit lieftallige, doch duidelijk lijdende wezen en maakte ik een snelle omtrekkende beweging in de richting van het volgende verkooppunt van kleding, accessoires en aanverwanten.

Ik begaf me rechtstreeks naar de afdeling pantoffels (goed, na een korte vlaag van zinsverbijstering ter hoogte van de onesies - als u niet begrijpt wat ik bedoel dient u even gebruik te maken van een of andere online zoekmachine of vanonder uw steen vandaan te komen, u kiest wat u het beste schikt), waar ik op zoek ging naar het warmste en zachtste paar.

Raad u eens wie zich bij mij voegde, daar op de afdeling pantoffels in kledingwinkel x in winkelcentrum y in het hart van deze stad, die me zo vreemd en toch zo dierbaar is op een van de eerste koude dagen van het jaar, midden in september?

Juist. U heeft gelijk. Natuurlijk heeft u gelijk, lieve lezer.

Het eerste dat ik zag was een lange, zwarte laars met een hak die kon doorgaan voor de poot van een doorsnee keukentafel. En na deze laars kwam zij. En deze droom van een vrouw, gepijnigde grimas op het engelengezicht, bukte zich, zoals een giraf zicht bukt over een plas water na dagen rondtrekken door de droge savanne, bukte zich, meter voor meter, zo scheen het me toe, bukte zich, naar het warmste en zachtste paar pantoffels toe, het paar dat ook mijn aandacht had getrokken en veroorzaakte met deze kleine, pietluttige beweging het eerste moment van herkenning, van wederzijds begrip dat ik heb mogen ervaren in deze kille, prachtige stad.

Ik heb mijn warme, zachte, harige pantoffels en met deze pantoffels, lieve lezer, kreeg ik hoop.

Ik ben een zielsgelukkig mens.

Veel liefs uit Moskou,

Malaika